“Een aandoenlijke, vlot te lezen graphic novel met prachtige illustraties die het boek absoluut de moeite waard maken.”
Ik was erg enthousiast toen ik hoorde dat ik geselecteerd was als vroege vogel voor Mijn hart in braille, geschreven door Joris Chamblain en geïlustreerd door Anne-lise Nalin. Ik ben al lange tijd fan van de tekenaar en volg haar met veel plezier op Instagram. Het is dan ook niet verrassend dat mijn favoriete onderdeel van dit boek haar tekeningen zijn. De personages zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden (wat vanzelfsprekend klinkt, maar helaas niet altijd zo is). Dat komt, denk ik, door de diversiteit: verschillende leeftijden, afkomsten en posturen zijn mooi vertegenwoordigd. Dit is precies wat we willen zien in boeken: een wereld die echt gerepresenteerd wordt. De manier waarop de karakters zijn geïllustreerd maakt ze stuk voor stuk zo lovable (behalve de pestkop hè ;p). De panelen sluiten goed op elkaar aan, het leest makkelijk, en je ogen worden vanzelf geleid naar het juiste kader en spreekwolkje.
Inhoudelijk vind ik het verhaal helaas wat minder sterk. Het boek speelt zich af over een korte periode van tien maanden. Ik had graag gezien dat de auteur wat meer tijd had genomen om de verschillende verhaallijnen meer diepgang te geven. Neem nu bijvoorbeeld het hoofdpersonage Victor. We komen er al snel achter dat hij het moeilijk heeft. Op school wordt hij vaak op het matje geroepen en dreigt hij te zakken voor al zijn vakken. Dit is bovendien al zijn derde schooljaar zonder zijn moeder. Veel momenten voelen abrupt aan: als lezer krijg je weinig achtergrondinformatie over hoe dat zo gekomen is. Waarom worstelt hij op school? Waarom heeft zijn moeder hem verlaten? Waar komt zijn overtuiging vandaan dat hij niets waard is? Gelukkig komt er een tweede deel in de reeks dat zich drie jaar vóór dit verhaal afspeelt, dus wellicht worden deze vragen daarin beantwoord.
De boodschap achter het boek vind ik wel erg mooi. Victor maakt kennis met Marie-Jo: een roodharig meisje dat schijnbaar perfect lijkt. Ze is superslim, getalenteerd en knap. Ze biedt hem aan te helpen met zijn schoolwerk. Naarmate de twee elkaar beter leren kennen, deelt Marie-Jo haar grote geheim met Victor: ze wordt in sneltempo blind. Ze probeert dit verborgen te houden, omdat ze auditie wil doen met haar cello voor een prestigieuze muziekschool. Het verhaal toont dat je aan de buitenkant niet altijd kunt zien wat iemand doormaakt, een belangrijk thema. Zo lijkt Marie-Jo het eerst helemaal voor elkaar te hebben, maar dat is duidelijk niet het geval. Ik vind het erg mooi dat Victor haar als volwaardig behandelt. Dat zou natuurlijk de standaard moeten zijn, maar helaas is dat in onze maatschappij nog lang niet altijd het geval.
Hoewel Victor erg ondersteunend is voor Marie-Jo, laat hij de zijn vrienden, de tweeling Étienne en Marcel, links liggen. Hun ouders gaan scheiden en willen eigenlijk geen voogdij over hen, waardoor ze misschien zelfs opgesplitst worden. Bovendien zorgt Victor ervoor dat het optreden van hun band Volle Bak, waar ze zo naar uitkijken, niet doorgaat, omdat hij niet wil dat Marie-Jo ontdekt dat hij in een rockband speelt. Ik vind niet dat de boodschap voor jonge lezers moet zijn dat het oké is om je vrienden te vergeten zodra je verliefd wordt. Daarnaast lijkt Victor zichzelf een beetje te verliezen in Marie-Jo. Hij vormt zich naar haar wereld en ‘leent’ haar droom, zoals hij zelf zegt. Marie-Jo geeft hem meer zelfvertrouwen en laat hem inzien dat hij toch geen waardeloze nietsnut is, maar hij deelt weinig over zijn eigen passies en worstelingen. Daardoor ontneemt hij Marie-Jo ook de kans om hém te steunen in wat hij leuk vindt. Het is gevaarlijk om je zo te vormen naar iemand anders en je eigenwaarde volledig te laten afhangen van een ander. Ik vraag me af hoe Victor zich zal ontwikkelen wanneer Marie-Jo straks naar een andere school gaat? Marie geeft hem een doel, maar wat gebeurt er als dat doel weer wegvalt? En ook hier … Genoeg vragen die hopelijk beantwoord worden in het derde deel van de reeks dat zich vier jaar na dit verhaal afspeelt.
Mijn conclusie: Al met al is Mijn hart in braille een aandoenlijke, vlot te lezen graphic novel met prachtige illustraties die het boek absoluut de moeite waard maken. Het is een hartverwarmend verhaal dat, ondanks zijn tekortkomingen, een mooie boodschap weet over te brengen over vriendschap, liefde en zelfontdekking. Zeker in deze koude maanden is het een boek waarbij je heerlijk onder een dekentje op de bank wilt kruipen. De warmte is voelbaar op elke pagina.
Wat is een vroege vogel? Enkele weken voordat het boek verschijnt, krijg je de kans om het verhaal digitaal te lezen. Het enige wat we van je vragen, is om je eerlijke mening te delen in een review. Om jou te bedanken voor je waardevolle review krijg je een gratis exemplaar van het boek naar je thuisadres opgestuurd. Meer weten?