Raphaël Drommelschlager: “Ik wilde streven naar iets poëtisch, iets wat aanvoelde als een droom.”
Eiland zonder koning balanceert tussen realiteit en illusie
Met Eiland zonder koning levert Raphaël Drommelschlager met meesterschap zijn eerste graphic novel als scenarist en tekenaar af. Een schilderachtige reis te lezen als een groot avontuur of een filosofisch sprookje. Een droomachtig album over een hoofdpersonage dat het moeilijk heeft met de overgang van zijn jeugd naar het volwassen leven. En ook, een ode aan de liefde. Eiland zonder koning raakt je diep in het hart en neemt je ver mee op reis, tot in de kern van emoties.
Na het lezen, bleven we nadenken over het verhaal. We balanceerden tussen realiteit en illusie, met één prangende vraag: wat is écht? Dus, belden we auteur Raphaël Drommelschlager op. Een relaas van ons gesprek …
In Eiland zonder koning staat de reis centraal. Waar vond je je inspiratie voor het verhaal?
Raphaël Drommelschlager: De reis vormt in elk geval een belangrijk onderdeel van het verhaal. Zelf reis ik zelden, maar het idee van reizen werkt voor mij als een soort fantasie. Wanneer je iets creëert, is het alsof je schrijft of vertelt over dingen die je zelf niet kunt ervaren in het echte leven. Ik heb niets specifiek opgezocht. De inspiratie kwam vanzelf naar me toe, op een natuurlijke manier. Het is moeilijk uit te leggen, maar ik liet de ideeën gewoon door me heen vloeien. Na twintig stripverhalen wilde ik dat mijn eerste graphic novel iets heel bijzonder zou worden. Daarom ben ik teruggegaan naar oude herinneringen uit mijn kindertijd. Ik streefde naar iets poëtisch, iets wat aanvoelde als een droom.
Wat wil je graag overbrengen op de lezer?
Raphaël Drommelschlager: Het gaat eigenlijk om een reis in twee delen. Het eerste deel van het verhaal speelt zich af in een wereld die heel herkenbaar en dichtbij is – onze realiteit. Maar halverwege volgen we het hoofdpersonage, Max, die verlangt naar een andere plek. Ik wil de lezer vooral meetrekken in een speciale sfeer, een uniek gevoel dat het verhaal oproept. In het tweede deel van het verhaal weten we eigenlijk niet zeker of die wereld echt bestaat of niet. En dat was precies het effect dat ik zocht: een open interpretatie die aanvoelt als een droom. Als ik lezers ontmoet tijdens signeersessies, vertellen ze me dat ze niet geloven dat het tweede deel echt was, en dat is prima – ik accepteer die interpretatie.
Toch is het tweede deel voor mij heel echt, want het vertelt iets essentieels over je jeugd, over liefde en over het diepe innerlijke zoeken naar betekenis. Met dit verhaal wilde ik die persoonlijke, bijna dromerige thema’s overbrengen en iets laten resoneren dat verder gaat dan de grenzen van de realiteit.
Met dit verhaal wilde ik die persoonlijke, bijna dromerige thema’s overbrengen en iets laten resoneren dat verder gaat dan de grenzen van de realiteit.
Ik ben een beelddenker. De kracht van een beeldverhaal zit vaak in wat niet gezegd wordt.
Eiland zonder koning is het eerste album waarbij je zowel het scenario schrijft als de tekeningen voorziet. Wat ontstaat eerst, het scenario of de beelden? Kan je ons meenemen in je creatief proces?
Raphaël Drommelschlager: Ik schrijf veel, maar ik leg mijn focus liever op het creëren van een sterk beeld. Ik merk dat vooral de beelden me meenemen in de richting die ik wil, en dat beelden een belangrijk – zo niet het belangrijkste – onderdeel vormen van mijn creatief proces. Ik denk dat dat het antwoord is op je vraag: ik ben een beelddenker (lacht).
Ik maak gebruik van tekst, maar probeer het te beperken, omdat ik geloof dat de beelden zelf het verhaal moeten vertellen. En dan heb je clichés als ‘een beeld zegt meer dan duizend woorden’, maar voor mij is dat zo waar … Het moment waarop twee personages elkaar aankijken, zonder iets te zeggen, kan zo veel meer betekenis overbrengen dan woorden. De kracht van een beeldverhaal zit vaak in wat niet gezegd wordt.
Grafisch is het album een echt pareltje. Het tekenwerk, maar ook tekst, thema’s en kleur lijken samen te komen. Het totaalplaatje klopt.
Raphaël Drommelschlager: Dat is fijn om te horen. Kleur speelt een heel belangrijke rol in mijn werk, omdat ik de sfeer van het verhaal wil overbrengen. Ik gebruik veel blauw en geel, omdat deze kleuren resoneren met de openheid en de gevoelens die ik wil overbrengen. Wanneer Max het eiland betreedt, verandert de kleur, en dat is een betekenisvol moment. De kleur weerspiegelt de mentale staat van het personage, zijn gevoelens en hoe hij zich op dat moment voelt. Het helpt de lezer ook om die emotie te voelen en zich in zijn situatie te verplaatsen. De kleur draagt dus niet alleen bij aan de visuele esthetiek, maar ook aan de diepere betekenis en de gemoedstoestand van de hoofdfiguur.
Kan je ons meenemen in een typische werkdag?
Raphaël Drommelschlager: Ik sta op en ga slapen met mijn werk (lacht). Ik ben een ochtendmens, dus mijn werkdag begint vrij vroeg, rond 6 of 7 uur. Voor mijn geest is het beter om privé en werk gescheiden te houden, dus ik deel een open werkruimte met andere tekenaars. Dat is fijn, omdat ik daar mijn twijfels en vragen over mijn werk kan delen. Het werkt ook erg stimulerend om samen met anderen te werken. Als ik ‘s avonds naar huis ga, blijf ik wel nadenken over het verhaal en wat ik die dag heb gedaan, en zelfs ‘s nachts herhaal ik vaak die gedachten. Het creatieve proces stopt nooit. Voor mij is het een manier van naar het leven kijken en dingen observeren. Een constante stroom die altijd doorgaat.
Mooi toch als je van je passie je beroep kan maken. Wat hoop je nog te verwezenlijken?
Raphaël Drommelschlager: Ik droom van een compleet stripverhaal met aquareltechnieken. Momenteel werk ik zwart-wit tekeningen met potlood of pen uit op papier. Kleuren voeg ik digitaal toe. In Eiland zonder koning experimenteerde ik al met waterverf om de verschillende hoofdstukken te duiden. En dat smaakt naar meer! Misschien wordt mijn volgend project wel helemaal op die manier uitgewerkt.
Van een cliffhanger gesproken! Wij kijken er alvast naar uit … Bedankt voor dit gesprek, Raphaël.
Vijf vriendenboekvragen:
Geboorteplaats: Na al die jaren voelt Toulouse nog steeds als thuiskomen. Het is nu ook mijn woonplaats.
Levensmotto: Geef nooit op.
Positieve eigenschappen: Ordelijk en punctueel.
Vrijetijdsbesteding: Ik breng graag tijd door met mijn kinderen, een zoon van 18 en een dochter van 15.
Zoete zonde: De chocoladetaart van mijn grootmoeder.
Kleur speelt meer dan alleen een esthetische rol. Het draagt bij aan de gemoedstoestand van het hoofdpersonage en de diepere betekenis van het verhaal.