De lange reis van Elecboy: een gesprek met Jaouen Salaün
Op een kille decemberavond in 2002 trok Jaouen Salaün eropuit, weg van de drukke feesttafel en de warme kamer. Terwijl hij door de mistige nacht liep, zag hij de elektrische kabels boven zich en begon hij te fantaseren. Wat als die kabels de wortels waren van een nieuwe, beklemmende wereld? Die gedachte werd de kiem van Elecboy, een project dat hem twintig jaar zou bezighouden.
Dat project begon allemaal met wat snelle schetsen en een korte strip van tien pagina’s. Elecboy klonk goed, vond hij – een subtiele knipoog naar Hellboy, een van de weinige stripboeken die hij verslond. Zijn docent, Yves Got, zag potentie en gaf hem een duwtje in de rug. Toen niemand minder dan Philippe Druillet tijdens een jurybeoordeling zijn werk bewonderde, wist Salaün: dit is het begin van iets groots.
Toch duurde het bijna twee decennia voordat Elecboy echt gestalte kreeg. “Ik leefde met dit project,” getuigt Salaün. “Het was mijn uitvlucht, mijn eigen kleine wereld waar ik altijd naar kon terugkeren.”
Schrijven, tekenen, vertellen – alles tegelijk
Wat Elecboy uniek maakt, is dat Salaün alles zelf doet: schrijven, tekenen, de hele creatieve regie. Hij begon met een visuele verkenning van zijn universum, een luxe die maar weinig makers zich kunnen veroorloven. Daarna kwamen de thema’s, de personages en tenslotte het verhaal. “Het voelde als beeldhouwen,” omschrijft hij. “Ik had een hoop ideeën en moest daar één duidelijke vorm uit hakken.”
Technologie: vriend of vijand?
In Elecboy spelen artificiële intelligentie en technologie een sleutelrol. Maar Salaün wil geen belerend vingertje opsteken. “Iedereen haalt er iets anders uit,” meent hij. “Als er één boodschap is, dan is het dat menselijke creativiteit altijd zal overwinnen.” Zijn kijk op AI is dan ook genuanceerder geworden. “We maken ons er nu druk om, maar over een paar jaar heeft iedereen het over iets anders.”
Naast technologie speelt ook spiritualiteit een rol. Het hoofdpersonage Joshua komt in aanraking met boeddhistische ideeën. Salaün zelf heeft het boeddhisme niet als overtuiging, maar zag het wel als inspiratiebron. “Mensen zoeken nieuwe manieren om betekenis te geven aan het leven. Joshua’s zoektocht is ook een beetje de mijne.”
Een wereld in beweging
Tijdens het proces veranderde de echte wereld snel: pandemieën, oorlogen, technologische sprongen. Toch had dat nauwelijks invloed op Elecboy. “Ik sloot mezelf af om mijn energie en ideeën puur te houden.”
Wat hem wél altijd heeft gefascineerd, is de relatie tussen vaders en zonen. “De vaderfiguur in Elecboy is bijna een god, zowel afwezig als alomtegenwoordig. Dat thema fascineerde me vanaf het begin.”
“Joshua, Ed en Zehus? Dat zijn allemaal stukjes van mezelf.” Maar Vittorio is een van de personages die hem het meest intrigeerde. “Hij belichaamt iemand die ik zowel heb gehaat als geliefd. Door hem een complex en gelaagd lot te geven, heb ik misschien ook een stukje vrede gesloten met bepaalde herinneringen uit mijn eigen leven.”
Wat brengt de toekomst?
Nu Elecboy afgerond is, rijst de vraag: komt er een vervolg? Voorlopig niet, maar Salaün sluit niets uit. De toekomst kan immers snel veranderen, en zijn visie op wat komen gaat is daar een duidelijk voorbeeld van: “Tien jaar geleden dacht ik dat we op weg waren naar een Humaniteit 2.0, zoals Ray Kurzweil voorspelde. Nu geloof ik juist dat we terugkeren naar een eenvoudiger leven.”
Ook zijn kijk op technologie is minder pessimistisch geworden. “De hype rond AI zal afnemen. Uiteindelijk keren we terug naar de essentie: samenzijn, de natuur, het alledaagse leven.”
Als je het ons vraagt, vertelt Elecboy een verhaal dat volledig aansluit bij onze tijd. Het gaat over verandering, over zoeken en vooral over de essentie van wie we zijn. Welke kant de toekomst ook opgaat, het blijft een herinnering dat, hoe snel de wereld zich ook ontwikkelt, we altijd weer kunnen terugkeren naar de eenvoud die we soms zo hard nodig hebben. Bedankt, Jaouen Salaün, voor je bijdrage.
